Arje heeft een verstandelijke beperking.
Hij is nu 10 en functioneert op het niveau van een 3-jarige.
Als we wachten tot hij alle doelen van elk schooljaar behaalt, blijft hij voor eeuwig in de kleuterklas.

Albert Einstein zei hierover:

Daar heeft die beste man een punt.

En dus ging Arje naar groep 3

Hoewel ik in alle vezels van mijn lijf voel dat Einstein gelijk heeft, vroeg ik me af of het wel zin zou hebben om hem (Arje, niet Einstein) te leren schrijven. Dan dacht ik:

• Misschien moet hij op het moment dat de klas aan het schrijven is, gewoon iets heel anders gaan doen.
• De vooruitgang in zijn fijne motoriek is zo traag en langzaam, doet dat niet meer kwaad dan goed?
• Wat gaat het betekenen voor zijn zelfvertrouwen, zijn zelfbeeld, zijn frustratie en zijn plek in de klas als voortdurend blijkt dat hij dat niet kan.

Oprecht bang en ongerust was ik, dat het niet zou lukken.

‘Wat je aandacht geeft groeit.’

Waar angst bij mij de overhand had, liet de leerkracht zich leiden door een rotsvast vertrouwen: ‘Wat je aandacht geeft groeit.’

Dat bleek ook uit het plan van aanpak:
Als we zingen, zingt Arje mee.
Als we een taalles hebben, heeft Arje ook taalles.
En als we schrijven, schrijft Arje ook.

‘Misschien moeten we de manier of de vorm wat aanpassen, maar hij doet wel gewoon mee,’ knikte juf me vriendelijk toe.

En zo gingen we aan de slag

In groep 3 verliep dat bijvoorbeeld als volgt:

• As de klas een nieuwe letter leerde, schreef Arje die letter met zijn vinger op de iPad of heel groot op een vel papier.
• Als de klas een nieuw schriftje kreeg met meer lijntjes op de bladzijde, kreeg Arje ook een nieuw schrift met net wat meer lijntjes op een bladzijde dan in het schrift dat hij ervóór had (vaak maakte de begeleider dit zelf).
• En als de klas dictee deed en al zinnetjes op moest schijven, schreef Arje eerst losse letters en later woordjes op.

Misschien vraag je je af: ‘hoe weet je nu wanneer Arje toe is aan de volgende stap?’
Het grappige is dat hij dat zelf aangaf. Als hij op z’n iPad een letter schreef, en hij zag zijn klasgenootjes op papier schrijven, wilde hij dat ook wel eens proberen.

Goed voorbeeld doet goed volgen…

Het betekende echter niet dat hij meteen kon schrijven

Dat dit proces de aandacht en de tijd kreeg die Arje nodig had, betekende niet dat hij meteen kón schrijven.

• De jaren die erop volgden, konden we zijn handschrift niet lezen.
• Zelfs zijn eigen naam schrijven, vond Arje een hele opgave.
• In elk werkboek dat van school naar huis kwam, was zijn handschrift niet leesbaar.

En dat maakt dat je twijfelt aan de weg die je opgeslagen bent.

Inmiddels zit Arje in groep 6

Zijn begeleidster, die inmiddels met veel geduld al jaren tijd en energie steekt in Arje’s ontwikkeling om hem te kunnen laten opgroeien op de reguliere school in de buurt, stuurt mij deze foto door:

Je begrijpt het vast… de rest van de dag ben ik euforisch! En ik niet alleen. Arje’s broertje Loek bladert het werkboek door en valt van de ene verbazing in de andere.

‘Ik kan lézen wat Arje geschreven heeft!’ verzucht hij.
Hij bladert opgetogen door het werkboek.
‘Hij verbetert zichzelf ook, dat vind ik echt knap!’

Wordt het ooit een mooi handschrift?

Ik heb niet de illusie dat Arje ooit een mooi handschrift krijgt.
En een poppetje tekenen is nog steeds zijn ding niet.

Hij schrijft liever een paar zinnen op een mooie kaart voor de jarige.

Fear brings failure
Faith brings succes
It’s just that simple
~ Ernest Holmes