Verhalen en ideeën voor wanneer meedoen niet vanzelf gaat

Een onderonsje met Guus Meeuwis (check het filmpje!)

Arje (9) is een begenadigd drummer. Hij doet mee aan de voorspeelmiddag van zijn drumschool. Ik maak me zorgen. Kan het publiek 4 minuten naar hem luisteren?

Een onderonsje met Guus Meeuwis (check het filmpje!) In de drumles vóór de grote dag kiezen Arje en zijn drumleraar het lied ‘Per Spoor (kedeng kedeng)’ van Guus Meeuwis uit om te spelen. ‘Hij wilde eigenlijk ‘HUTS’, maar dat leek me niet zo’n goed idee…’ knipoogt Yorick.

 

4 minuten

Op dit moment in het verhaal is het goed om te weten dat Arje een verstandelijke beperking heeft.
Natuurlijk vind ik dat hij mee moet doen. Zeker omdat hij er wel zin in heeft om op een echt podium te laten zien wat hij kan. Maar 4 minuten, schiet er door mijn hoofd… Ik kan eindeloos naar mijn kind kijken. Maar kunnen andere mensen zo lang naar hem te luisteren?

Het lied ‘Per Spoor’ vind ik wel een goede keuze. Arje kan dat liedje drómen. Zijn liefde voor treinen komt volledig tot uitdrukking in dat lied. Met het grootste plezier vertraagt en versnelt hij de slagen op zijn drumstel. Dichter bij het geluid van zijn geliefde trein kan hij niet komen.

Soms verliest hij zich in de volle overgave waarmee hij drumt. Dan raakt hij de draad even kwijt, maar altijd, altijd vindt hij het ritme weer terug.

Maar 4 minuten is lang…

 

Suggestie

‘Misschien moet hij alleen het couplet en het refrein drummen?’ stel ik dan ook tijdens de les voor.
‘Nee, hoor, hij kan best het hele lied, hè Arje?’ zegt Yorick.
Arje knikt. Het vertrouwen spat ervan af, maar van binnen borrelen mijn twijfels.

 

‘Vandaag word ik een popster’

Eindelijk is het zondag. ‘Vandaag is een belangrijke dag,’ zegt Arje. ‘Vandaag word ik een popster.’

Om de beurt rennen de kinderen zenuwachtig de trap af en klimmen het podium weer op. Ze halen even diep adem om hun nervositeit te bedwingen. Tijdens het spelen houden ze hun ogen in opperste concentratie op hun partij. Arje zit er relaxed bij. Hij kijkt geïnteresseerd naar zijn mede-drummers in de dop. Hij geniet van de muziek.  The Red Hot Chili Peppers en The Eye Of The Tiger komen voorbij. Het klinkt goed, wat een talent!

Dan is Arje aan de beurt

Arje’s naam wordt omgeroepen. RJ helpt hem de trap af en het podium weer op. Het duurt even voordat hij een fijne zithouding gevonden heeft. Dan kijkt hij stralend het publiek in. Yorick herinnert hem eraan hoe hij zijn stokken ook alweer moet vasthouden.

Als de overbekende melodie begint, lacht Arje breeduit.
Hij roffelt een keer extra en tikt alle trommels een keer aan.
Niet omdat hij dat zo geoefend heeft, maar gewoon voor de lol.

Arje heeft geen partij voor zijn neus staan.
Zenuwen kent hij niet.
Hij speelt op gevoel.

Als hij één van zijn stokken verliest, schrik ik erger dan hij.
Zijn voet op het basedrum-pedaal tikt gewoon door terwijl hij zijn stok weer vastpakt.
Hij geniet. Dit is een onderonsje met Guus Meeuwis.

 

Een onderonsje met Guus Meeuwis (check het filmpje!)

Als ik het publiek rondkijk, zie ik dat hij niet de enige is die geniet. Ik zie verrassing, verbazing, ergens een kind dat zijn ouders vragend aankijkt, enthousiasme en ontroering op de gezichten om me heen. En ineens… ik moet twee keer kijken.
Maar daar staat hij echt.
Guus Meeuwis.

Met een grote glimlach op zijn gez… nee grapje natuurlijk. Maar hij zou net zo hard glimmen van trots als ik. Ik weet het zeker.

 

Durfde ik er niet op te hópen?

Mijn voorstel om Arje alleen het couplet en het refrein te laten drummen is een voorstel gebaseerd op angst. Het gebeurt me vaker. Misschien komt het omdat die eerste jaren van zijn leven zo ontzettend heftig waren dat ik er gewoon niet op durfde te hópen.

Arje en zijn drumleraar herinneren me er fijntjes aan: meedoen is de gewoonste zaak van de wereld.

 

Een onderonsje met Guus Meeuwis (check het filmpje)

Check hieronder vooral even het filmpje waarbij je Arje ziet optreden!

___

De 3 cruciale vragen die meedoen makkelijker maken

Is het voor jouw kind ook niet vanzelfsprekend om mee te kunnen spelen? Om vrienden te maken? Om speelafspraakjes te maken? Kan jouw kind ook niet zelf de straat op of de speeltuin in? Terwijl je kind het wél graag zou willen? Ik ontdekte dat er 3 vragen zijn die ik mezelf kan stellen om mijn zoon hierbij te helpen. Zo maak ik keuzes die niet uitgaan van mijn zorgen, maar van zijn sterke kanten. Ik schreef er een e-book over, dat ik gratis naar je toestuur. Zo wordt meedoen makkelijker!

 

Benieuwd naar Arje’s drumtalent? Lees verder in deze blogs:

Gaat meedoen voor jouw kind (ook) niet vanzelf?

Ik ontdekte 3 vragen die het een stuk makkelijker maken.

Meer lezen

Şirin (37) en Noortje (36) kennen elkaar van de peuterklas en zijn sindsdien vriendinnen. Mijn nieuwsgierigheid naar hun vriendschap is groot: Şirin is mijn nichtje. Noortje heeft het Williams-Beuren Syndroom; hetzelfde syndroom als mijn zoon Arje.
In dit voorleesboek heeft Len’s broer Steef een verstandelijke beperking. Het verhaal geeft een kijkje in een gezin waarin opgroeien net even anders gaat dan anders. Maar bovenal is het een boek waarin iedereen meedoet.
Als Arje (9) naar het speeltuintje om de hoek wilt, gaat er altijd iemand mee. Maar wat zou het fijn zijn als Arje zelfstandig de deur uit kan wandelen. Om anderen te ontmoeten en samen te spelen. Kan Arje alleen naar de speeltuin?