Ik spreek Noortje en Şirin op een middag via zoom. Ik stel hen mijn prangende vragen. Hoe hebben ze elkaar ontmoet? Hoe verliep hun vriendschap toen ze nog kinderen en pubers waren? Wat doen ze als ze samen zijn? Ben je ook zo benieuwd naar hoe deze hechte vriendschap eruit ziet? Leuk dat je meeleest, daar gaan we!

Hoe hebben Noortje en Şirin elkaar leren kennen?

Noortje begint: ‘Şirin en ik kennen elkaar van de peuterklas. Ze woonde toevallig in een zijstraat. Ik kon altijd via de paadjes achterom naar haar toelopen.’  ’Na de peuterklas ging ik naar de basisschool, en Noortje naar de zmlk-school,’ vertelt Şirin.

‘Dat we op een gegeven moment allebei naar een andere school gingen, maakte eigenlijk niet uit. We waren buurtkinderen! Dus we konden elkaar heel gemakkelijk opzoeken omdat we bij elkaar in de buurt woonden,’ zegt Şirin. ‘En jouw broertje, speelde met mijn broertje!’ zegt Noortje. ‘Dat is waar ook!’ lacht Şirin.

Hoe verliep hun vriendschap in de puberteit?

Het contact werd minder toen Şirin naar de middelbare school ging. Şirin: ‘In de puberteit zag ik sommige vriendinnen ineens een stuk minder. Het was ook echt een ontdekkingstocht: waar wil ik bijhoren?’
Noortje: ‘Als ik ’s middags thuiskwam van de zmlk-school wilde ik vooral graag op mijn kamer liedjes luisteren en tijdschriften lezen. Mijn hele vloer lag bezaaid met tijdschriften!’

Op een gegeven moment kwamen ze elkaar weer tegen. ‘We spraken meteen wat af, en toen was het zoals het altijd al was,’ vertelt Noortje. ‘We waren elkaar uit het oog verloren,’ zegt Şirin. ‘En dan ineens blaas je contacten die zijn verwaterd weer nieuw leven in. We gingen wandelen of fietsen, samen eten of spelletjes doen. We zijn ook een keer naar een concert geweest van de Backstreet Boys en Take That. Dat zijn bijzondere herinneringen.’

Hoe ziet hun vriendschap er op dit moment uit?

Noortje en Şirin zien elkaar nu ongeveer om de twee maanden. Tussendoor appen ze en bellen ze. Ze sturen vooral ook foto’s aan elkaar door.

‘Ik zou Noortje eigenlijk vaker willen zien. Ik heb nu een dochter van 4. Mijn eigen flexibiliteit is daardoor wat minder geworden. We blijven meestal dichtbij huis,’ zegt Şirin. ‘Ik vind het best gezellig met Naila,’ zegt Noortje. ‘Maar soms vraagt ze best veel aandacht en dan vind ik het wat minder leuk.’
Şirin glimlacht. ‘Naila wil inderdaad graag dingen samen doen.’ ‘Dat is me soms wat veel,’ zegt Noortje. ‘Maar gelukkig kan ik dat zeggen en dan gaat het snel goed.’

Noortje woont en werkt binnen PSW, een stichting voor mensen met een verstandelijke beperking. Şirin heeft gewerkt op een beschermd wonen groep, deed ambulante hulpverlening en werkt nu bij maatschappelijk werk. Ze hebben daardoor veel raakvlakken. ‘Ik vind het heel leuk om met Şirin te praten over het werk en hoe het met ons gaat,’ vertelt Noortje.

Şirin vult aan: ‘Noortje is altijd heel ontvangen en heel eerlijk. Twee weken geleden had ik geappt dat ik niet zo’n goede week had. Het was druk. Alles viel samen. Dan belt Noortje me een paar dagen later op om te vragen hoe het nu met me gaat. Noortje is voor mij een constante factor. Het is voor mij heel waardevol te weten dat ze er altijd is.’

Hoe kijken ze terug op hun vriendschap toen ze kinderen waren?

Welke factoren hielpen? ‘Ik probeerde te spelen met verschillende kinderen. Dat vond ik leuk. Maar dat ging niet altijd makkelijk. Soms was het even zoeken,’ vertelt Noortje. ‘Dat herinner ik me ook,’ zegt Şirin. ‘Jij probeerde contact te leggen, maar niet iedereen beantwoordde dat. Onze vriendschap werd ook door onze ouders aangemoedigd. Ze lieten ons merken dat we niet terughoudend hoefden te zijn om elkaar te zien.’

Noortje’s moeder vertelt: ‘Jij stond er ook voor open, Şirin. Je komt uit een heel sociaal gezin. Noortje is ook heel sociaal. Je kunt niet met iedereen vrienden worden. Het is soms ook gewoon een kwestie van de juiste personen tegenkomen.’

Noortje vertelt dat ze een andere jonge vrouw met een beperking kent. ‘Ze woont bij haar moeder en ze werkt niet. Soms appt ze me dat ze zich alleen voelt. Ze kent geen andere mensen. Ik vind dat erg voor haar, maar weet niet goed hoe ik moet reageren.’

Welke tip hebben Noortje en Şirin voor andere ouders?

Ik vertel aan Noortje en Şirin dat mijn blog vooral gelezen wordt door ouders die ook een kind hebben met een beperking. Welke tip hebben ze voor hen? Ze beloven me erover na te denken. Later ontvang ik via what’s app hun antwoord:

‘We denken dat het goed is dat ouders een actieve rol hebben hierin. Dat ze actief op zoek gaan naar manieren om het sociale netwerk uit te breiden. Ouders worden immers oud. Je gunt je kind een rijk sociaal bestaan waar hij/zij op kunt bouwen. Ook als ouders er niet meer zijn.’

Wat gaan Noortje en Şirin binnenkort samen doen?

‘Lekker uiteten,’ zegt Şirin. ‘Ja, Italiaans!’ bevestigt Noortje. ‘Dat vinden we allebei heerlijk. En thee drinken, dat doen we ook graag.’ ‘Maar dan wel met jouw appeltaart erbij.’

_______

Heb jij ook een bijzondere vriendschap?

Het is voor mensen met een beperking erg belangrijk dat ze vriendschappen hebben met mensen zonder beperking. Alleen is het soms best moeilijk. Want hoe kom je elkaar tegen als je voortdurend verkeert in parallelle omgevingen? Ik vind het belangrijk om te laten zien dat het kan, zo’n vriendschap. Voor mij als moeder is het heel hoopvol, en ik kan me voorstellen dat dat voor vele anderen ook zo is! Ik hoop dan ook dat dit verhaal van Noortje en Şirin je inspireert.

Heb jij ook zo’n hechte vriendschap? Vind je het tof om jullie vriendschap in het zonnetje te zetten op deze website? Doe dan mee!

Lees verder over vriendschap in deze blogs:

• BLOG: 10 dingen die je leert als je speelt met Arje
• BLOG: Selfie Hunt! Iedereen kan meedoen met dit spel!
• PODCAST: Samen spelen doe je zo! Live vanuit De Grote SamenSpeelDag