Verhalen en ideeën voor wanneer meedoen niet vanzelf gaat
Luister deze podcast via APPLE PODCAST I SPOTIFY I STITCHER
In deze aflevering verwijs ik naar de volgende link:
Heel leuk dat je weer luistert naar aflevering 3 van Makkelijker Meedoen de Podcast! Tegen alle verwachtingen in ging Arje naar de reguliere basisschool bij ons in de buurt. De jaren ervoor was hij naar een Medisch Kinderdagverblijf gegaan, dus de overstap was groot. Het was ook een stap waar veel mensen vraagtekens bij hadden. Arje was immers een klein groepje van 6 kinderen gewend. Hij was rust en regelmaat gewend, waarin hij alle aandacht kreeg. Hij was supersnel overprikkeld. Hij kon nog maar net lopen, nog maar net een paar woordjes zeggen en hij was niet zindelijk. En dan was er nog dat zowat allesbepalende IQ onderzoek, wat zei dat Arje’s IQ beneden de 56 uitkwam. Hoe zou hij op een gewone basisschool tot leren kunnen komen?
Natuurlijk schrokken we van dat IQ-getal. Maar het zei ook zoveel NIET. Het zei niets over hoe vrolijk hij was, of hoe hij van liedjes kon genieten, en óveral geluid uit haalde. Ik zag vooral ook wat er gebeurde als Arje andere kinderen ontmoette. Hij probeerde dan óók te lopen, óók te praten, hij zocht contact, keek goed naar wat ze deden en maakte dan ineens een stap in zijn ontwikkeling die ons verbaasde.
Het lukte om een reguliere basisschool in de buurt te vinden die met ons de samenwerking aanging. Nu, 10 jaar later, is het nog steeds heel moeilijk voor ouders van een kind met beperking, om een reguliere basisschool te vinden. Ze zijn afhankelijk van veel regels, maar ook van good will, en van basisscholen die snappen dat ze een buurtfunctie hebben. Daarom deel ik dit verhaal.
Vandaag kijken we terug. Want Arje heeft de basisschool om de hoek afgerond, en dat is een terugkijk-feestje waard! In deze aflevering ga ik in gesprek met Sylvia Dakkus. Zij heeft Arje al die jaren begeleid.
Even iets over de setting: We hebben deze aflevering opgenomen via zoom, dus Sylvia en ik, wij zien elkaar via ons computerscherm terwijl we met elkaar aan het babbelen zijn. En dat maakt dat je misschien heel even moet wennen aan de wisseling in geluid.
Ik ga ‘m aanzetten, veel luisterplezier. Op het eind kom ik nog even bij je terug!
Maud
Sylvia, superleuk dat jij er bent!
Sylvia
Bedankt, Maud, dat vind ik ook. toen je me vroeg om een podcast te maken was ik gelijk heel enthousiast. Wat een goed idee.
Maud
Negen jaar heb jij Arje begeleid. Dit is voor ons best een bijzonder momentje. Want we nemen deze aflevering op in juni, terwijl hij in groep 8 zit. We zijn toe aan het werken naar het eind van het schooljaar. Mochten luisteraars een bepaalde emotie horen, dan kan dat kloppen. Weet je nog hoe het begon?
Sylvia
Ja, ik weet het nog heel goed. We kwamen elkaar tegen bij muziek op schoot. Ik was daar met mijn dochter en jij was daar met Arje. We raakten aan de praat. Ik wilde gaan beginnen als gastouder, jij zocht een gastouder. En je vroeg het in eerste instantie voor Loek, jullie jongste. En toen zei je: we hebben ook nog een kind met speciale zorg, zou je dat ook zien zitten. Met mijn achtergrond vond ik dat juist heel erg leuk. Jullie kwamen op bezoek, Robbert-Jan en jij. En we gingen ervoor.
Maud
En het was goed. Ik herinner me ook nog dat Loek bij jou kwam en dat Arje op de dinsdag na het medisch kinderdagverblijf naar jou gebracht werd met het busje.
Sylvia
Ik weet nog de allereerste keer dat Arje kwam, vond ik het heel spannend, van hoe zou dat gaan. Maar eigenlijk ging het vanzelf. De allereerste ingang was eigenlijk de liedjes die we hadden geleerd had op Muziek op Schoot. Ik weet nog dat ik heb zitten trommel op emmers. Het was gelijk goed. Ik weet nog hoe zou het gaan met buiten spelen, hoe draait hij mee in mijn gezin. Maar het ging gelijk vanaf het begin goed. Goeie klik samen.
Maud
Nou, ja, die hebben we van onze kant ook gevoeld. Ik weet dat Arje op de reguliere basisschool begon, en die start was best bumpy was. En toen het uiteindelijk zover was dat hij kon uitbreiden naar een 3e ochtend, dat het toen vanuit school wel kon, maar ik vroeg wel: kunnen we uitbreiden en kan ik dan bijvoorbeeld een vrijwilliger vinden die dat op vrijdag wil doen tot aan de vakantie. En toen dacht ik: dan moet ik nog een vrijwilliger zien te vinden.
Sylvia
Toen had jij dat op facebook gezet, en toen zat ik dat te lezen en toen dacht ik: ben ik dat niet gewoon? En toen heb ik jouw schoorvoetend opgebeld, en toen zei ik: Maud, jij hebt dit en dit geplaatst, maar ben ik dat niet gewoon. Zo ging het.
Maud
Loek was inmiddels ook 3 geloof ik, dus die maakte de overstap naar het kinderdagverblijf, jij had tijd over. Nou, ja, zo ging het. Heel organisch.
Sylvia
Omdat ik Arje al heel goed kende, liep het heel makkelijk op school.
Maud
Oh wat grappig, ik zie hem weer even heel klein.
Maud
In groep 1 en 2 zat hij natuurlijk bij de kleuters. En ik kan me voorstellen dat toch veel luisteraars toch ook voor een schoolkeuze staan en zich afvragen: hoe ging het er bij de kleuters aan toe. en helemaal omdat je als ouder toch altijd een beetje het gevoel hebt dat je kleuter bepaalde dingen moet kunnen voordat ze naar school gaan: zindelijkheid, kleding aan- en uittrekken, eten en drinken. Maar als je kind een beperking heeft is dat eigenlijk niet heel vanzelfsprekend. Ik weet nog dat Arje nog niet zindelijk was, en eigenlijk nog maar net kon lopen, van streek was van ieder geluid. Wat herinner jij hiervan?
Sylvia
Wat je vertelt van de zindelijkheid, dat weet ik nog. Want toen kwam je bij mij en toen zei je eigenlijk wil ik de stap maken van zonder luiers. En jullie vonden dat heel spannend. Ik zei: ‘Maar we gaan het gewoon doen, want ik ben er. Je kunt het begeleiden en we gaan er gewoon voor. Kun je dat nog herinneren?’
Maud
Dat weet ik niet meer heel goed.
Sylvia
Nou, ik wel! Ik weet ook nog, wat je net zei hè, ons contact verliep heel organisch. Maar eigenlijk in de klas ook. Want als je erbij bent als begeleider, dan pak je gewoon op wat er nodig is. Had ie last van geluid, dan ging je daar ter plekke een oplossing voor zoeken. Vond ie het lastig om z’n overzicht te vinden, dan hielp je hem daar een handje bij. Ik bofte ook, want ik kwam bij een juf in de klas die dat helemaal prima vond hoe ik dat aanpakte. Dat hielp ook heel erg mee. Ik mocht er gewoon zijn. Ik was op afstand als dat kon, dichtbij als dat nodig was. Dat ging heel erg vanzelf daardoor. Snap je wat ik bedoel?
Maud
Ja, dat snap ik. Maar ik kan me ook voorstellen.. dat bedenk je niet van tevoren… dat er een soort bepaalde chemie nodig is tussen mensen, dat dat gewoon loopt, en dat dat oké is?
Sylvia
Ik denk het wel, ik denk dat dat heel belangrijk is. Als ik terugkijk ben ik denk een begeleider die aansluit, en die niet hoog van de toren roept en ‘overruled’ ofzo. Het komt van twee kanten. En wat ik leuk heb gevonden en wat ik met heel veel leerkrachten heb ervaren is: dan wordt 1 en 1 3. Ik was er niet voor de didactische kant, maar juist voor de pedagogische en zorgkant. En als je dat samen kan doen, dan ontstaan er hele mooie dingen. En dat begon al in de kleuterklas, vond ik.
Maud
Weet je nog hoe we het hebben opgebouwd?
Sylvia
Niet meer precies, maar ik weet wel nog dat we dat heel rustig hebben gedaan. Echt goed kijkend naar Arje van wat heeft hij nodig. Volgens mij waren het in eerste instantie de ochtenden, en toen heb je de dagen uitgebreid en toen er langere dagen van gemaakt. En wat ik me ook nog herinner… want toen was het nog thuis lunchen en dan ging ik ook mee naar jullie huis om even rustig te lunchen bij jullie thuis. En later werd het een continurooster en dan lunchte ik op school met hem in de klas.
Maud
Misschien goed om te zeggen dat juist eten echt een zorgmoment is voor Arje dus dat dat zo op die manier kon, dat was echt goud waard natuurlijk. Waren er momenten door de jaren heen waarbij je het gevoel had van… blij dat ik er was, dat je echt van meerwaarde kon zijn.
Sylvia
Ik heb hierover nagedacht en ik denk echt dat dat in de kleine dingen zat. Jij noemde wel eens naar mij ‘onweer’. Als ik zag dat het ging onweren, dan zocht ik hem al op. Maar ook een kleine verandering in de dag die wat uitleg nodig heeft. Of als hij hulp nodig had op de wc. Ik denk dat echt de belangrijkste momenten zijn, de onverwacht sociale momenten. Dat er iets gebeurt waar hij eigenlijk ondertiteling bij nodig had, óf zijn klasgenoten. Ik denk echt dat dat de momenten van meerwaarde zijn of zijn geweest.
Maud
Nou, en dan is het ook gewoon heel fijn als je dus ter plekke kunt anticiperen, ofzo, of kunt meegaan in ‘hé wat gebeurt hier eigenlijk’, en zo maak je het voor beide voor zowel Arje als het groepje of de kinderen of het kindje belangrijk of van meerwaarde.
Sylvia
En ook begrijpbaar, je verduidelijk. Door er te zijn en te verduidelijken dat het daardoor heel goed gewerkt heeft allemaal. Arje heeft er superveel van geleerd. Van positief voorbeeldgedrag om hem heen heeft hij heel veel geleerd. Maar ik ben er ook van overtuigd dat zijn klasgenoten heel veel geleerd hebben.
Maud
Ik herinner me bijvoorbeeld dat hij heel erg bezig was met als er gezongen werd in de klas voor een jarige. Dan wist hij het altijd zo te regelen dat hij dan naar de wc moest ofzo. Want hij wilde niet bij het moment zijn dat er hard HOERA geroepen werd. In het begin ga je dan, oké, dan gaan we even met hem uit de klas. Kunnen we dat wel doen, en dan heb je daar twijfels over. En op een gegeven moment herinner ik me, in groep 3 geloof ik, dat de juf toen Arje jarig was had gezegd, jullie weten dat Arje het niet fijn vindt, hard roepen, wat kunnen we eigenlijk doen. Dat de klas toen kwam met: dan doen we bij Arje een hele zachte hoera. Ik merkte vanaf dat moment dat die klasgenoten als ze bij hem waren, bijvoorbeeld op een feestje, dan hoorde ik van andere ouders terug van ‘nou ze hebben bij het recreatieteam of dat team wat dan regelt zo’n verjaardag gezegd; nee, we gaan niet hard roepen, wíj doen een zachte.’ Dat ze dat zo meenamen, dat zij op een gegeven moment aan anderen gingen uitleggen: wij doen dit anders.
Sylvia
En dat doen ze nog in groep 8.
Maud
En wat ik me ook nog herinner, misschien een mooi voorbeeld. In groep 4 hadden jullie het uitje naar Park de Hoge Veluwe en ik weet nog dat de leerkracht belde met: ‘Maud, we gaan naar de Hoge Veluwe en we hebben de tandem al geregeld en Sylvia fietst mee op de tandem.’ Dat ik echt dacht: ik hoef niets meer te doen. Alles was al geregeld, ze hadden er helemaal over nagedacht.
Sylvia
Die dag was echt schitterend. Die staat ook in mijn herinnering gegrift.
Maud
Is er ook een moment geweest waarop je dacht: het gaat even wat minder goed met Arje. Hoe los ik dit op? Hoe pak ik dit aan?
Sylvia
Wel een paar momenten. En dan denk ik terug aan groep 3 en 4. Rond de winter, werd ie vaak behoorlijk verkouden en dan begon hij moe te worden. Hij was en is nog steeds stapelgek op sinterklaas en kerst. En dan werd het hem allemaal te veel. Dat vond ik wel eens lastig om te zien. Wat ik heel fijn vond was dat we goed in contact bleven samen jij en ik. Jij stuurde dan: thuis dit en dat. En ik stuurde dan: op school is het plan dit en dat. En zo probeerden we dat goed af te stemmen. En ik denk dat we daar in de loop der jaren steeds beter in zijn geworden. Waar je eerst voorzichtig bent. Bijvoorbeeld van: misschien moet hij een paar uurtjes thuis, of misschien… laten we goed kijken bij welke activiteit hij wel is of niet. Ik denk dat we daar steeds beter in zijn geworden.
Maud
Ik denk inderdaad dat het heel erg afstemmen was van als hij zijn energie heeft uitgegeven, dan kon hij een andere dag die misschien nog leuker was in die periode, niet meer aan. Dus zo konden we afwegen wat gaan we wel doen, en waar geven we wat rust zodat hij het volgende wel weer kan.
Sylvia
Goed dat je dat zegt. Eigenlijk denk ik dat een van de belangrijkste dingen die ik de afgelopen jaren gedaan heb is het bewaken van rust en actie. Ontspanning en weer inspanning. En door die goeie afstemming heeft ie gewoon heel veel kunnen doen. Maar hij heeft het ook nodig om ook weer even door zichzelf te komen.
Maud
Ik vond groep 3 en 4 wel hierdoor ook moeilijke jaren. Ook al was het team van leraren van jou en er was nog iemand bij betrokken, heel goed. Die overgang van kleuters naar deze jaren die vond ik heel groot. En dan die inspanning en die ontspanning en dat hij soms even dat hij thuis was om iets anders aan te kunnen. Ik zat in die periode ook zelf niet zo goed in mijn vel. Er speelde gewoon heel veel. Dat heeft me soms gewoon ook wel parten gespeeld. Dat jou vertrouwen hierin ook wel heel erg werkte. Dat vond ik moeilijke jaren. Omdat je voelde er is iets anders nodig dan nu in de klas gewoon is.
Sylvia
Toen waren we echt nog aan het zoeken. Toen voelde het ook alsof er beren op de weg waren. Voor mij als begeleider een hele leuke tijd. Omdat ik juist oplossingen kon gaan zoeken om dingen toch werkbaar te maken. Ik kijk daar anders op terug dan jij.
Maud
Wat leuk.
Sylvia
Ik heb dat ervaren als jaren waarin ik heel veel heb bij mogen dragen, waarbij ik veel heb mogen toevoegen waardoor hij goed i zijn vel kon blijven zitten op school.
Maud
Ik weet ook nog… hij trommelde overal op en we wilden beginnen met drumles. Maar na schooltijd was dat niet haalbaar voor hem. En dat we toen gezegd hebben, Nou, dan doen we dat tijdens schooltijd.
Sylvia
Er werd vanuit school toen heel fijn over meegedacht. We hebben echt gezocht met elkaar van: wat geeft hem nu ontspanning op een schooldag. jij hebt toen nog wel eens een luisterboek ingesproken. Weet je dat nog?
Maud
Nu jij het zegt, denk ik: oooch ja.
Sylvia
En van een leerkracht kreeg hij een muziekencyclopedie. Die kent hij nu uit zijn hoofd, ondertussen.
Maud
Grappig, zo heb je heel veel dingetjes bedacht om die ontspanning te regelen en waar hij dan ook zelf mee uit de voeten kon in de klas.
Maud
Ja, en dan ik noemde al kort eventjes dat organiseren: wie doet wanneer wat? Het is misschien heel goed om het daar even over te hebben. De school regelde extra ondersteuning vanuit onderwijs. En wij als ouders vulde aan met pgb om de zorg die o.a. op school nodig was te kunnen betalen. En ik herinner me dat we elk jaar opnieuw budget moesten aanvragen bij de gemeente. En dat moesten veranderen en ik vond dat altijd zo’n enorme klus. Er hing voor mijn gevoel ook zoveel vanaf: wat als het niet toegekend wordt.. wat als? WAT ALS?
Sylvia
Ja, dat was ieder jaar spannend. En ik kon niet zo heel veel voor jullie betekenen, behalve dat ik op papier kon zetten wat IS er daadwerkelijk nodig? Dus dat heb ik goed proberen bij te dragen: inzichtelijk maken welke begeleiding heeft hij echt nodig z’n dagelijkse dingen op school. Maar wat een papierwerk, altijd.
Maud
Ooch, wat een papierwerk. Dat was echt: oef. Respect voor iedereen die dit op dit moment ook nog ieder jaar aan het doen is. Want het is ook niet dat je dat ook maar even invult. Het gaat over je kind, dat maakt het heel kwetsbaar. En het maakt ook dat de ingeslagen route dat die dan toch iedere keer weer eventjes onder druk komt te staan.
Sylvia
Ik herinner me je blijdschap als het weer gelukt was.
Maud
Sylvia, ik krijg heel veel reacties van andere ouders die nieuwsgierig zijn. En nu zijn er twee dezelfde reacties die steeds weer opnieuw genoemd worden. En die wilde ik je graag even voorleggen. Gewoon om even te kijken hoe jij daarnaar kijkt. De eerste reactie die ik vaak hoor: Als Arje naar de reguliere basisschool gaat, ja, dan zal hij wel een hoog cognitief niveau hebben, dat hij dat allemaal kan bijbenen.
Sylvia
Die vraag snap ik goed. Ik denk dat een hoog cognitief niveau niet de reden is waarom het wel of niet kan slagen op een basisschool. Ik denk dat het goed is om te kijken van hoe leert een kind? Arje bijvoorbeeld, leert heel veel van positieve voorbeelden om hem heen. Daar leert hij heel veel van. Die heb je natuurijk legio op een basisschool. Ik denk dat het goed is om te beseffen: leren gaat in stapjes. En het hoeft natuurlijk niet, het is oké in je eigen niveau. Het is wel belangrijk dat er een begeleider is. Ik weet nog hoe verder hij kwam op de basisschool, hoe verder het cognitieve niveau ging verschillen, dat zeg ik verkeerd misschien, verschillen van zijn klasgenoten. Dus hij heeft in die zin een persoonlijk programma op maat.
Maud
Hij heeft een persoonlijk leerprogramma wat elke keer weer aan- of bijgesteld werd aan de hand van doelen op verschillende gebieden. En dat week af van de andere doelen van de kinderen in de klas.
Sylvia
Maar dat is geen belemmering voor het wel of niet naar een basisschool gaan.
Maud
Ik herinner me ook nog heel erg en vooral de juf in groep 3 die benoemde dat: als wij gaan rekenen, dan rekent Arje, als we gaan schrijven, schrijft Arje, als we gaan zingen, zingt Arje. Misschien doet hij dat op een andere manier. Maar als ik probeer uit te leggen, ja, dan gaat ie naar de volgende groep, hij gaat óver. Maar hoe kan dat dan? Hoe kan dat? Ja, zeg ik dan, ik zeg het een beetje gekscherend en tegelijkertijd is het niet gekscherend en zit er een kern van waarheid in: als je wacht tot hij alle doelen van groep 2 beheerst, dan kan hij daar heel lang in blijven zitten. Maar het idee is: je groeit mee met de klas waar je in zit. Je leerprogramma gaat mee.
Sylvia
Dat waren doelen op leergebied. Maar ook zeker doelen op sociaal emotioneel gebied, op je beurt wachten. Hoe zeg je het tegen iemand als je een duwtje hebt gekregen in de gang, hoe vraag je of je mee mag spelen. Wat doe je als iemand tegen je zegt: nee je mag nu eventjes niet meespelen, want ik ben iets anders aan het doen. Of, nou, legio voorbeelden kan ik noemen. Ik denk dat dat heel belangrijk is. Weet je ook heel belangrijk is? Arje is van zichzelf best heel leergierig. En als je anderen om je heen ook ziet leren? Dan wil je dat ook! Als je anderen om je heen geconcentreerd ziet werken, dan wil hij dat ook. Ik weet nog echt in groep 3, dat we twijfelden of hij kon leren schrijven.
Maud
Weet ik nog. Volgens mij ben ik zelfs degene geweest die gezegd heeft: misschien moeten we hem maar gewoon leren typen. Misschien moeten we dat schrijven overslaan want hij kan nog geen poppetje tekenen.
Sylvia
En ik zag hem in de klas en hij wilde ook schrijven, ‘net als mijn kinderen’. Weet je dat ie dat altijd zei?
Maud
Zegt ie nog steeds, trouwens!
Sylvia
En toen zijn we gaan puzzelen: ‘hoe kunnen we ervoor zorgen dat hij dat op zijn niveau ook kon leren. Want hij wilde het. Punt. Hij is begonnen met letters van 10 centimeter. Maar hij wilde het. Doordat iedereen om hem heen het deed, was hij ook gefocust en wilde hij het. En ik denk dat dat een hele grote meerwaarde is. En het is hem gelukt is. Hij kan schrijven, hè Maud?
Maud
Ja, soms moet ik zeggen: wel heel netjes schrijven, Arje. Maar hij schrijf liever dan dat hij tekent.
Sylvia
Ondertussen heeft hij ook leren typen. Nu in groep 8 toen iedereen bezig was met leren omgaan met google, heeft hij het ook geleerd, en kan hij ook een document maken en een kleine presentatie. Net als zijn klasgenoten. Wel op zijn eigen niveau.
Maud
Maar dat wisten we in groep 3 natuurlijk helemaal niet, dat we hier zouden uitkomen.
Sylvia
Ik heb bij hem wel altijd gedacht dat hij zou leren lezen. Omdat hij zoveel interesse voor letters had. Maar dat hij het zo goed zou kunnen als wat hij nu kan, dat vind ik echt wel heel gaaf. Met kleine stappen, kom je ook ergens.
Maud
Een andere reactie die ik vaak krijg is bijvoorbeeld dat iemand zegt: ja maar mijn kind speelt vooral naast andere kinderen en ik zie dat voorlopig niet veranderen, dat is dan toch niet sámen spelen of samen leren? Wie heeft hier nu wat aan? Dan hoor je ook vooral de twijfel van wat is dan echt samen spelen als mijn kind dat eigenlijk niet echt kan?
Sylvia
Vind ik ook een hele begrijpelijke vraag. Als ik terugdenk, Arje kon toen ook nog niet samen spelen. Dat kon ook nog niet, gezien het sociaal emotionele niveau wat hij toen had. Maar hij kon al wel zien dat anderen samen speelde. Hij speelde er dan naast, hè, met z’n drieën met de trein en hij deed z’n eigen ding. Maar stapje voor stapje is hij daar in gegroeid. Stapje voor stapje heeft hij daar dingen van geleerd. Nu is hij alweer zo ver dat hij kon leren om samen te gaan werken. Maar door het zien, door het voorbeeldgedrag, daar leer je al heel veel van.
Maud
Hij ziet natuurlijk ook voortdurend die kinderen om hem heen, die kinderen die dan een rollenspel hebben, of in de latere groepen vooral bij vakken als drama of toneel, of by gym, of juist bij muziek of juist in de pauzes, ziet hij voortdurend kinderen die dit al doen. Hij neemt die taal over. Zo heb ik dat een beetje gezien, soms van de zijlijn, soms kwamen kinderen bij ons spelen. Dan zie je dat ook weer terug. Ik denk hè, dit vroeg vorige week iemand anders ook. Dit heeft hij van iemand anders gehoord.
Sylvia
Je kan het alleen maar leren, door het te doen, door het te zien, door het te ervaren. Daar geloof ik wel heel erg in. Kijk, en heeft hij daar nog heel veel in ter leren? Ja, dat vind ik wel. En dat is oké . Maar als ik dan terugkijk van groep 1 naar nu, dan zie je hoeveel hij geleerd heeft. En straks gaat hij weer verder leren.
Maud
Ja, dat gaat natuurlijk altijd maar door, dat leren. Ik weet hij kan nog steeds heel graag bouwen. Er is een klasgenootje met wie hij nog heel graag bouwen. Dan zijn ze thuis met z’n tweeën met de clicks aan het bouwen. Dan zijn ze dus allebei samen met hun eigen bouwwerk bezig. Maar wel allebei… ja tegenwoordig moeten het allemaal fortnite-achtige geweren zijn met maskers, en, nou ik heb het niet verzonnen, niet mijn favoriet, maar zij zijn daar heel druk mee. En dan babbelen ze. Ze babbelen ook vooral nou, dan maak ik dit hier, pak jij rood, dan pak ik blauw. Het is heel kinderlijk, ergens hè, ik bedoel d’r zitten twee grote jongens van 12 op de grond, op hun knietjes te bouwen met Clics. Maar ze zitten er allebei van te genieten. Want voor dat andere jongetje is het ook gewoon de hele eenvoud. Er hoeft niet zoveel, wanneer je bij Arje bent, het mag heel simpel, het is gewoon oké .
Er is een tijd geweest dat ik het heel lastig vond om aan andere ouders te vragen of hun kind met Arje wilde spelen. Het voelde soms net alsof ik dan om een gunst vraag. En het is niet zo gemakkelijk om van dit gevoel af te komen. Ik weet, nou ja dus uit eigen ervaring hoe hardnekkig deze gedachte kan zijn. In het e-book ‘Schrijf zelf het speelplan voor je kind met beperking’ help ik die gedachte helemaal op zeep. Stap voor stap neem ik je op weg om zelf een speelplan te schrijven voor jouw kind. En misschien denk je, maar Maud, mijn kind gaat niet in de buurt naar school, mijn kind gaat niet naar een reguliere school. Voor het stappenplan, maakt het niets uit. Je gaat namelijk uit van de situatie van jouw kind. En het speelplan schrijf je op 1 A4’tje speciaal voor jouw kind. Opgroeien in de buurt, samen spelen, buurtkinderen ontmoeten… dat is zo belangrijk. Je moet alleen net even weten hoe je dan kunt beginnen. Ik hoop dat ik dat met dit e-book iets makkelijker voor je maak.
Sylvia
Ja, als ik terugdenk aan de afgelopen jaren, is het allerbelangrijkste, vanuit mijn perspectief als begeleider: blijf met elkaar in gesprek. Wij hebben veel contact gehad met elkaar. Met de leerkrachten bij wie ik in de klas was, heb ik veel contact gehad. Hou de lijnen kort, praat met elkaar. Hoeft geen ellenlang overleg, maar juist de kleine dingetjes. Als jij ’s ochtends appte met: ‘Syl hij is niet goed vertrokken, want dit of dat is gebeurd bij de kapstok,’ nou dat was al genoeg want dan wist ik hoe die binnenkwam. Een leerkracht op school van nou vandaag gaat het anders, want we gooien dit om en dan wordt het zus en zo. Nou, oké, dan kon ik het aanpassen en uitleggen. Het klinkt als kleine dingen, maar dat zijn wel waardevolle dingen. En vanuit jullie uit als ouders vond ik het fijn… jullie waren heel duidelijk in jullie verwachtingen. En niet op een starre manier dat jullie mij vertelden van dit of dat moet je doen. Maar ik wist wel altijd jullie stip op de horizon. Snap je wat ik bedoel? Daarin hebben jullie mij ook heel veel vertrouwen gegeven en vrij gelaten. Van: hoe je Arje begeleid op school, daar gaven jullie mij heel veel vertrouwen in. Maar ik heb echt het gevoel dat we dit samen gedaan hebben, vind ik heel waardevol en bijzonder.
Maud
Ja, dat vind ik ook. Ik dacht ook jij weet hoe dat op school gaat. Jij bent degene die daar in die klas is, niet alleen met Arje, ook met die kinderen en de leerkracht. Als iemand weet wat er nodig is, dan ben jij het. Dat gevoel had ik altijd heel erg. Dat je gewoon even kon appen ’s ochtends van dit is gebeurd of dat is gebeurd. We hadden wel een heen-en-weer-schriftje, maar soms was het appen toch nog even noodzakelijk.
Sylvia
Dat was altijd oké. Eens in de zoveel tijd belden we of zagen we elkaar. Wat ik zelf nog een belangrijk ding vond: durf de lat ook gewoon hoog te leggen. Je weet wat hij kan, maar je wil graag dat hij zich verder ontwikkeld. Durf de lat maar hoog te leggen. Je hoeft ‘m niet te pamperen. Hij kan gewoon dingen. En die kun je van hem vragen.
Maud
Zeker ook omdat je merkt dat hij het ook gewoon graag zelf wilt, dan zit er een enorm drive natuurlijk. En dan hem ook laten merken: we gaan ervoor, dat geeft hij ook vertrouwen.
Sylvia
Ja, en durf aan te passen of iets te veranderen als dat nodig is.
Maud
Vanuit school kreeg ik trouwens heel vaak het gevoel, van we gaan dit nu veranderen, dan hadden ze met jou gesproken of met de leerkracht: dit gaan we nu veranderen en we weten: dit is een korte interventie, dit hoeft niet altijd zo te blijven. Dat doen we nu, omdat het nu nodig is. En vanuit daar kijken we wat er weer nodig is en ontwikkelen we weer door.
Sylvia
Ja, en zo is het denk ik ook altijd geweest, dat het in ontwikkeling was. Het is geen jaar hetzelfde geweest. Als begeleider, en dat vind ik wel mooi om even tegen je te zeggen. Ieder jaar zo op het eind van het schooljaar, dan heb ik mezelf eens in de spiegel gekeken en gedacht: ben ik nog steeds die fijne, warme, energieke begeleider die Arje verdient? Nou, als het dan ja was, dan dacht ik: we gaan er weer een jaar voor.
Maud
Aaaah, dat is op het eind van het jaar ook altijd zo’n dingetje.
Sylvia
Hij verdient het dat iemand met net zoveel passie en warmte hem begeleid. Het moet geen kunstje worden.
Maud
Ja, je zit er natuurlijk ook met je hart in. Dat is het. Ik ben heel blij dat jij zolang met hem, met ons bent meegegroeid. in dit hele proces. Ongelooflijk. Als je mij 9 jaar geleden had verteld dat we hier nu zouden staan, op dit punt, dan had ik je niet geloofd. Echt niet.
Sylvia
Ik ook niet. maar ik ben er wel heel blij mee.
Maud
Dankjewel Sylvia. We zitten hier een beetje elkaar in de ogen te kijken via het zoom-scherm. Ik heb hier opgeschreven dat ik nu moet zeggen; tjonge, wat wordt het brullen na de musical, want die komt er natuurlijk nog aan. En we zitten nu al met tranen in de ogen.
Sylvia
Weet je wat Arje vandaag tegen me zei? We zaten naast elkaar te werken en er kwam een arm om me heen, juf Sylvia, kom jij ook kijken naar de musical. Ik zeg natuurlijk jongen. Hij zegt: neem je wel zakdoekjes mee? Ik zeg hoezo, zegt ie: jij gaat jánken joh.
Maud
Nou, dan zal ik die ook maar meenemen. Sylvia, Ik wil je ontzettend bedanken, niet alleen voor het opnemen van deze podcast aflevering met mij, maar ook voor al die 9 jaren, cadeautjes volgen nog, dat snap je, dat volgt nog. Ik denk dat het ontzettend waardevol is geweest voor Arje dat hij zolang iemand heeft, eigenlijk met hem meegroeide en bij hem aansloot. En ik geloof niet dat hij het beter had kunnen treffend dan met jou.
Sylvia
Superlief. Ik vind het ook echt bijzonder dat ik dit heb mogen doen.
Wat een betrokken, lieve vrouw is Sylvia toch. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik tevéél aan haar vroeg. Ze begreep mijn vragen altijd direct. Als ik zelf naar deze aflevering terugluister, dan hoor ik het liefdevolle enthousiasme dat we samen delen. Ik hoop dat je met de losse voorbeelden een idee krijgt van hoe het eraan toeging. Ook de zorg nam ze op school van ons over. We praatten er vrij luchtig over, merk ik. Misschien omdat dat ook gewoon ‘onze normaal’ is. We weten niet anders, we weten niet beter. Maar die was toch geregeld best wel fors.
Tegelijkertijd zijn er heel veel dingen die spontaan gebeuren op een school, dingen die niet altijd te plannen zijn. Die gaven Arje onrust maar hij kon er ook ontzettend van genieten. Dat je dan de vrijheid hebt om zorg in te zetten en dat er dan ook echt zorg op school is… dat is niet alleen waardevol, maar ook gewoon noodzakelijk. Alleen zo kon Arje naar de reguliere school in de buurt. Niet alleen leerde hij van alles, zijn klasgenoten leerden dat iedereen er toe doet, dat soms langzamer of zachter voor net zoveel plezier kan zorgen. En moet je je voorstellen hoe de werkvloer en de maatschappij eruit zien als het voor jou de normaalste zaak van de wereld is dat mensen met een beperking er ook gewoon deel van uitmaken.
Ik hoop dat je het bijzonder vond om naar ons gesprek te luisteren! Heb je vragen of ben je ergens nieuwsgierig zijn, laat het me dan vooral weten. Dat kan via een Direct Message via Instagram @makkelijkermeedoen of stuur een mailtje naar info@maudwilms.nl
Waarschijnlijk zijn er meer mensen nieuwsgierig naar het antwoord op jouw vraag. Daarom beantwoord ik alle vragen in een bonusaflevering.
Dankjewel voor het luisteren en tot de volgende!
Luister deze podcast via APPLE PODCAST I SPOTIFY I STITCHER
Ik ontdekte 3 vragen die het een stuk makkelijker maken.
Contact
Shop info
© 2021-2023 Makkelijkermeedoen – Website door henktheunissen.nl
